Colofon

  •  921
  •  Opgraving

Opgraving aan de Vlasmarkt in Tongeren

Periode
Projectverantwoordelijke
Natasja De Winter
Terreinverantwoordelijke
Patrick Reygel
Uitvoerend team
Patrick Reygel, Willem Vanaenrode, Sebastiaan Augustin, Katleen Vandenbranden, Natasja De Winter
Medewerkers
Benjamino Emons

Eind 2018 tot begin 2019 werd door Aron bv opgegraven op een perceel aan de Vlasmarkt, in het centrum van Tongeren. Deze zone is zowel binnen de 2de-eeuwse stadswal, als binnen de 4de-eeuwse omwalling en de 13de-eeuws stadsmuur gelegen. Het terrein maakte dus altijd deel uit van zowel de Romeinse als de middeleeuwse stad.
In de Romeinse periode was hier een noordnoordwest-zuidzuidoost georiënteerde hoofdstraat met dubbel baanvak aanwezig. Het oostelijke baanvak was al grotendeels vergraven door de latere bebouwing. Het westelijke baanvak was echter nog voor een groot deel bewaard gebleven. Tussen beide baanvakken bevond zich een greppel, voor de afvoer van water en vuil afkomstig van de straten.
In de eerste decennia van onze tijdrekening ging het nog om een onverharde weg, waar plaatselijk nog karrensporen en afdrukken van runderhoeven in konden vastgesteld worden.
Vanaf het midden van de 1ste eeuw werd de straat verhard, met dikke lagen vuursteen en grind. Er konden duidelijk vijf verschillende fases in de verhardingen worden waargenomen. Dat is ook op andere plaatsen in Tongeren zo, dus er moet toen ook al sprake zijn geweest van grote infrastructuurwerken.
Langs het westelijke baanvak bevond zich nog een kelder van een gebouw dat in 3de eeuw afbrandde, bij een brand die ook een groot deel van de rest van Tongeren in de as legde.
In de laat-Romeinse periode lijkt enkel het meest westelijke baanvak nog in gebruik te zijn gebleven, het oostelijke baanvak werd in de 3de eeuw afgedekt door een dik pakket met brandpuin dat nooit meer werd geruimd.
Na de Romeinse periode heeft het terrein lang braak gelegen. Pas vanaf de 12de eeuw zijn er aanwijzingen voor nieuwe activiteit op het terrein. Mogelijk hangt dit samen met de bouw van de vergrote monasteriummuur in deze periode, die vlak ten oosten van het onderzoeksgebied heeft gelopen.
Vanaf de 14de eeuw is er zeker terug sprake van bebouwing in de opgegraven zone, met maar liefst 6 waterputten en 5 beerputten. Het onderzoeksgebied bleef vervolgens continu bewoond tot in 2018. Dit maakt dat veel van de oudere sporen wel werden verstoord door recentere ingrepen.
Voor wie er meer wil over weten: het volledige eindverslag kan je downloaden via deze link: https://loket.onroerenderfgoed.be/.../eindverslagen/1038

links